Język hebrajski

Język hebrajski należy do kananejskiej gałęzi północno-zachodniej podgrupy języków semickich. Do czasów niewoli babilońskiej był codziennym językiem Żydów. Od V w. p.n.e. stopniowo przestaje być w potocznym użyciu, stając się językiem literatury religijnej i naukowej.

W historii języka hebrajskiego można wyróżnić dwa okresy: 1) klasyczny (biblijny) obejmujący lata 1200- 200 p.n.e. i zaświadczony głównie w Starym Testamencie oraz 2) nowohebrajski (pobiblijny) od II w. p.n.e. zachowany w tekstach apokryficznych, literaturze qumrańskiej i rabinicznej pierwszych wieków n.e. (Miszna, Midrasze). W latach osiemdziesiątych XIX w. podjęto udaną próbę ożywienia języka hebrajskiego. Obecnie w państwie Izrael mówi się po hebrajsku w nieco zmodyfikowanej sefardyjskiej wersji fonetycznej. Dzisiejsza hebrajszczyzna, mimo konieczności dostosowania jej do potrzeb życia współczesnego i wpływu języków europejskich, zwłaszcza w słownictwie, nawiązuje do języka biblijnego. Według tradycji rabinicznej, zanim Bóg pomieszał języki, hebrajski był mową całej ludzkości i tak też się stanie w czasach Mesjasza.

Podstawowy 2-letni kurs języka hebrajskiego podzielony jest na dwie części. W pierwszym roku nauki uczestnicy kursu zapoznawani są z hebrajskim biblijnym, historią języka i alfabetu. Nauka odbywa się na wybranych tekstach biblijnych obrazujących nie tylko zasady gramatyczne, ale ukazujących również realia i ciekawostki z życia starożytnych Hebrajczyków. Kursanci przygotowywani są do samodzielnego tłumaczenia ksiąg Starego Testamentu. Drugi rok poświęcony jest nauce współczesnego języka hebrajskiego, używanego w państwie Izrael. Ukazywane są podobieństwa i różnice pomiędzy dzisiejszym hebrajskim a biblijnym. Praca odbywa się na współczesnych tekstach, wprowadzana jest nauka konwersacji w języku hebrajskim. Możliwa jest też nauka hebrajskiego biblijnego albo hebrajskiego współczesnego przez cały cykl kształcenia (na podstawie wspólnej decyzji grupy i osoby prowadzącej).