Język koreański

Język koreański jest językiem o nieustalonej przynależności genetycznej. Według niektórych teorii łączony jest z językami ałtajskimi, część lingwistów wskazuje też na podobieństwa do języka japońskiego. Obecnie posługuje się nim około 70 milionów ludzi. Są to przede wszystkim mieszkańcy Półwyspu Koreańskiego, a także Koreańczycy mieszkający w chińskiej prowincji Yeonbyeon, Uzbekistanie, Kazachstanie, USA oraz Ameryce Południowej.

We współczesnym języku koreańskim wyróżnia się kilka dialektów, ale występujące między nimi różnice, z wyjątkiem dialektu z wyspy Cheju, nie uniemożliwiają wzajemnego zrozumienia. W Republice Korei językiem standardowym jest dialekt z okolic Seulu, w KRL-D – z okolic Pyeongyangu.

Charakterystyczną cechą struktury języka koreańskiego jest aglutynacja. W zdaniach obowiązuje szyk podmiot – dopełnienie – orzeczenie. Inną charakterystyczną cechą języka koreańskiego jest rozbudowany system honoryfikatywny. Użycie odpowiednich form grzecznościowych uzależnione jest od wieku, statusu w hierarchii społecznej, czy stopnia zażyłości rozmówcy.

Początkowo do zapisu języka używano ideogramów chińskich. Od 1443 roku Koreańczycy mają własny, oryginalny system zapisu - hangeul. Jest to alfabet fonetyczny. Składa się z 19 spółgłosek i 21 samogłosek. W przeciwieństwie do większości znanych obecnie systemów pisma, które ewoluowały przez wieki, Hangeul jest wynikiem pracy grupy uczonych działających pod patronatem króla Sejonga. Twórcy i propagatorzy hangeulu twierdzili, że każdy jest w stanie się go nauczyć. „Osoba zdolna opanuje go w jeden dzień, idiota będzie potrzebował nie więcej niż dziesięć dni.” W KRL-D jest jedynym obowiązującym systemem pisma, w Republice Korei obowiązuje system mieszany (hangeul wraz z ideogramami chińskim), ideogramy są jednak coraz częściej zastępowane zapisem fonetycznym w hangeulu.

Kurs przewiduje naukę języka koreańskiego w jego odmianie używanej w Republice Korei. Obejmuje naukę alfabetu – Hangeul, podstawowych konstrukcji gramatycznych, słownictwa i konstrukcji frazeologicznych dotyczących życia codziennego.